Leposava Mijušković, srpska književnica rođena 1882. godine u Vukmanovcu, blizu Jagodine, ostavila je dubok trag u srpskoj književnosti početkom 20. veka. Njen otac, Živko, potkivač po zanimanju, pružio je svojoj deci visoko obrazovanje, što je u to vreme bilo neuobičajeno. Leposava je završila Višu žensku školu u Beogradu kao najbolja učenica, a kasnije je otišla u Cirih na dalju edukaciju. Švajcarska je tada bila poznata po liberalnim univerzitetskim zakonima, omogućavajući ženama da studiraju.
U svom književnom radu, Mijušković je progovorila o temama koje su bile gotovo tabu u njenom vremenu. Njene priče, kao što su „Utisci života“, „Mirišu jorgovani“, „Blizu smrti“ i „Bolna ljubav“, istražuju strastvene i kompleksne odnose između žena, često dotičući se tema ljubomore, identiteta i društvenih normi. U „Utiscima života“, ona opisuje emotivnu dramu između dve prijateljice, čiji odnos postaje napet kada se jedna od njih odlučuje za brak. Ova priča otkriva kako se ljubav između žena suočava sa pritiscima društva i očekivanjima.
Mijuškovićeva je u svojim delima koristila ispovedni stil, kroz koji je izražavala osećaje i unutrašnje borbe svojih junakinja. Njene priče su često završavale tragično, reflektujući njene lične borbe i razočaranja u ljubavi. U „Blizu smrti“, protagonistica se suočava sa sopstvenim pokušajem samoubistva, koji je bio inspirisan traumatskim nasleđem iz njenog života.
Kritičari su brzo prepoznali njen talenat. Jovan Skerlić, jedan od najuticajnijih književnih kritičara tog doba, pohvalio je Mijuškovićev rad, smatrajući je jednim od najprovokativnijih glasova u srpskoj književnosti. U svojim kritikama je istakao njenu sposobnost da stvori duboke psihološke portrete i simboličke vizije, kao i njen originalni i umetnički jezik.
Nažalost, Leposavina karijera i život su prekinuti 1910. godine, kada je umrla pod misterioznim okolnostima. Zvanični uzrok smrti je navedena tuberkuloza, ali su kasnija istraživanja otkrila da je umrla od posledica rane zadobijene u dvoboju sa svojom prijateljicom Ljubicom Rakić, zbog ljubavnog rivalstva. Ovaj dvoboj, koji se desio zbog strasti prema istom muškarcu, ostavio je snažan utisak na srpsku književnu scenu, te je otvorio pitanja o ljubavi, rivalstvu i ženama u ulozi koja im je društvo dodelilo.
Ljubica Rakić, koja je preživela dvoboj, postala je ključna figura u Leposavinoj priči, a njihova veza je ostala obavijena misterijom. Priče Mijušković su često tumačene kao autobiografske, a njen odnos sa Rakić je bio predmet spekulacija među književnicima i kritičarima. Rakić se kasnije udala i nestala iz javnog života, ostavljajući iza sebe pitanja o mogućim rukopisima i zaostavštini Leposave Mijušković.
Leposava Mijušković se danas smatra pionirkom homoerotske književnosti u Srbiji, a njena dela ostaju relevantna i inspirativna za istraživanje identiteta i ljubavi u svim njenim oblicima. Njena sposobnost da piše o ženskim osećanjima i borbama u patrijarhalnom društvu ostavlja snažan utisak na savremene čitatelje. Iako je njena karijera prekinuta prerano, Mijuškovićeva je ostavila neizbrisiv trag, postavljajući temelje za buduće generacije pisaca koji se bave sličnim temama.
O njenoj sudbini i životnom putu svedoče ne samo njene priče, već i sećanja njenog kruga prijatelja i kritičara koji su je smatrali jedinstvenim glasom u srpskoj književnosti. U svetu koji često potiskuje ženske glasove, Mijušković je hrabro progovorila o ljubavi, strasti i razočaranju, ostavljajući nas da se pitamo što bi još mogla da napiše da je imala više vremena. Njena dela, i dalje nedovoljno istražena, pozivaju nas da preispitamo naše razumevanje ljubavi i identiteta u kontekstu prošlih i savremenih društava.
