Puno se priča o srpsko-ruskom bratstvu i o „majci Rusiji“, pogotovo u zadnje vreme. Međutim, valjalo bi se pogledati na niz obmana, manipulacija o zlodela od strane Rusije (i carske i sovjetske) naspram srpskom narodu i Srbiji.
Sve od 18. veka Rusija je pokazivala stalan interes za širenje svog uticaja na celi Balkan. Prvo, u cilju rušenja moći Osmanskog carstva. Drugo, u cilju sprečavanja Austrijske/Austrougarske ekspanzije u Jugoistočnoj Evropi.
U ovu svrhu Rusija je koristila pre svega jaku propagandu o „bratstvu i istovetnosti“ Rusa sa balkanskim pravoslavnim slovenskim narodima poput Srba i Bugara.
Ove parole su bile tada, kao i sada, samo udica na mamcu koji bi porobljene balkanske narode naveo na službu ruskome dvoru, a u svrhu navodnog oslobođenja od stranog, ne slovenskog, osvajača. U ovoj analizi moramo se držati isključivo opšte poznatih istorijskih činjenica i značajnih događaja u našoj istoriji. Evo samo nekoliko najistaknutijih činjenica koji se ne poklapaju sa mitovima o bratskoj ljubavi Rusije prema Srbiji i Srbima.
1. Rusi su bili protiv toga da Kneževina Srbija dobije simbole državnosti
Kada su srpski ustanici pod vođstvom Miloša Obrenovića izborili kakvu-takvu autonomiju za dotadašnju teritoriju Srbije, želeli su da Srbija dobije simboliku koja bi označavala srpsku suverenost i samobitnost. Jedan od takvih simbola bila bi zastava, usled čega je srpsko izaslanstvo došlo u Carigrad. Tamo ovu delegaciju kod ruske Ambasade umesto podrške i razumevanja dočekala sabotaža i negodovanje. Naime, ruski Konzul baron Rikman, inače veliki protivnik Sretenjskog ustava, bio je ujedno i protiv toga da Srbija uopšte dobije zastavu kao simbol svoje državnosti. Apelovao je da se tako nešto ne sme dozvoliti. Ambasador Ruskog carstva u Carigradu Butenjev je takođe bio protiv srpske državne zastave, ističući da one previše liči na francusku revolucionarnu trobojku. Ruski dvor je bio protiv srpske zastave i Sretenjskog ustava jer je smatrao da su te stvari previše liberalne te samim tim pretnja po apsolutističke monarhije kao što je tada bila Rusija.
2. Rusija je bila spremna da celi jug Srbije preda Bugarskoj
San-Stefanskim mirovnim ugovorom 1878., Rusije je bila nadomak ostvarivanja svoga spoljnopolitičkog cilja za Balkan – stvaranja velike kolonije/marionete potpuno verne i odane ruskom dvoru. U tu svrhu je Rusija nameravala iskoristiti novoformiranu Bugarsku, koja bi trebalo da preda celu južnu Srbiju sa Nišom i Vranjem pa Makedoniju. Srpskoj vladi na čelu sa knezom Milanom Obrenovićem, koji je do tada bio veran prijatelj Rusije, ovo je bio hladan tuš i strašno razočaranje. Ipak, ova situacija mu je otvorila oči na dvoličnost i podmuklost ruske politike.
3. Ruski vojnici iz Crvene Armije su silovali srpske žene 1944. godine
Prilikom nadiranja kroz severoistok Jugoslavije (uključujući učešće u Beogradskoj operaciji u oktobru 1944.) i predaje ovih krajeva u ruke Titovih partizana, ruski crvenoarmejci su činili brojne stravične zločine nad Srpkinjama. Milovan Đilas, tada verni Titov saborac, beleži da su sovjetski vojnici pljačkali, ubijali, palili i zlostavljali širom Srbije. Mnoga silovanja nisu prijavljena, ali statistike govore o najmanje 20.000 zlostavljanih i osramoćenih žena širom Srbije. Samo u Beogradu su dokazane 2.000 slučajeva silovanja, a 110 srpskih žena je silovano, a zatim ubijeno od strane sovjetskih vojnika tokom njihovog prolaska kroz teritoriju Srbije.
Ovo su bila samo nekoliko najglasnijih primera ruskih neprijateljskih poteza prema Srbima. Brojni su i drugi primeri prevrtljivosti, izdajstva i podmuklosti Moskve i Peterburga naspram Srbije i srpskog naroda kroz celu istoriju. Vredno bi bilo takođe napomenuti ostavljanje srpskih ustanika i golorukog srpskog naroda na milost i nemilost Osmanlijama prilikom propasti Karađorđevog ustanka 1813., vrlo štetnu i neprijateljsku politiku Ruskog carstva prema srpskoj dinastiji Obrenovića posle 1878. i još puno toga.
