Danilo Kiš je jedan od najprevođenijih srpskih pisaca, rođen 22. februara 1935. godine u Subotici, u porodici mađarskog Jevrejna i Crnogorke. Njegovo detinjstvo obeleženo je tragičnim događajima tokom Drugog svetskog rata. Porodica Kiš je 1941. godine, nakon okupacije Jugoslavije, doživela strahote Novosadske racije, kada su okupatori sistematski ubijali Jevreje i ugledne Srbe. Nakon ovog traumatičnog iskustva, prešli su u Kerkabarabaš, ali ni to nije bilo dovoljno da ih zaštiti od zloće rata. Kišev otac, Eduard, odveden je u Aušvic, gde je poginuo, dok su se Danilo i njegova majka sklonili na Cetinje, zahvaljujući njegovom krštenju kao pravoslavnog hrišćanina.
Kiš je bio prvi diplomac komparativne književnosti na Filozofskom fakultetu u Beogradu 1958. godine. Njegova književna karijera započela je sredinom 1950-ih, kada je prvi put objavio tekst „Oproštaj s majkom“. Tokom svoje karijere, pisao je romane, priče i eseje, a njegovo najznačajnije delo „Grobnica za Borisa Davidoviča“ iz 1976. godine označilo je prelomnu tačku u njegovom stvaralaštvu. Ova knjiga se bavi temama totalitarizma i stradanja, a njena snažna kritika društvenih i političkih sistema privukla je pažnju čitalaca i kritičara širom sveta.
Kiš je u svojim delima često istraživao teme identiteta, sećanja i egzistencijalizma, a njegovi likovi su često nosili teret prošlih trauma. Pored „Grobnice za Borisa Davidoviča“, značajni su i njegovi romani „Bašta, pepeo“, „Rani jadi“ i „Peščanik“. „Grobnica za Borisa Davidoviča“ doživela je brojne prevode i izdanja, a kritikovana je zbog prikazivanja realnosti sovjetskih logora, što je nekima izgledalo kao prekomerna provokacija.
Nakon što je emigrirao u Francusku, Kiš je postao lektor za srpskohrvatski jezik, a njegov književni rad je nastavio da se razvija. U tom periodu, suočio se sa optužbama za plagijat, što je rezultiralo sudskim procesom koji je, na sreću za njega, završio u njegovu korist. Njegova knjiga „Čas anatomije“ bila je odgovor na te optužbe, a podržali su ga mnogi istaknuti književnici i intelektualci.
U Francuskoj je Kiš živeo skromno, posvećen isključivo književnosti. Pored romana, pisao je i drame, filmske scenarije, kao i prevode sa francuskog, mađarskog i ruskog jezika. Njegov doprinos književnosti nije ostao neprimećen, pa je postao dobitnik brojnih nagrada, kako u domovini, tako i u inostranstvu.
Unatoč svojim uspešnim književnim dostignućima, Kiš je umro 15. oktobra 1989. godine u Parizu, u 54. godini života, neizlečivo bolestan. Njegov rad ostavio je dubok trag u srpskoj književnosti i kulturi, a njegova dela i dalje inspirišu čitatelje širom sveta. Srpska akademija nauka i umetnosti primila ga je za dopisnog člana 1988. godine, s čime je bio počašćen, ali je i dalje osećao gorčinu zbog svoje izolacije od domovine. Danilo Kiš ostaje simbol književnog stvaralaštva koje se bavi teškim pitanjima identiteta, sećanja i moralnosti u svetu obeleženom ratovima i totalitarizmima.
Njegova dela se često čitaju i analiziraju na univerzitetima, a Kiš se smatra jednim od najvažnijih pisaca postjugoslovenskog prostora. Njegova sposobnost da duboko razume ljudsku psihu i društvene mehanizme, kao i njegov jedinstveni stil pisanja, čine ga nezaobilaznim imenom u srpskoj i svetskoj književnosti.
