Skoro 2.000 godina nakon erupcije vulkana Vezuv, naučnici su otkrili fascinantan fenomen – mozak mladog mladića, koji je poginuo tokom te katastrofe, pretrpeo je transformaciju u staklo zbog ekstremno vrućeg oblaka vulkanskog pepela. Ova informacija je objavljena u naučnom časopisu „Scientific Reports“, a istraživači su otkrili komade stakla u lobanji žrtve, koja je, prema procenama, imala oko 20 godina u trenutku smrti.
Erupcija Vezuv, koja se dogodila 79. godine nove ere, bila je devastirajuća i zahvatila je gradove poput Pompeje i Herkulanuma, gde je živelo oko 20.000 ljudi. Do sada je pronađeno oko 1.500 ostataka žrtava, a naučnici veruju da je oblak vrućeg pepela uzrokovao smrt većine ljudi pre nego što je usledio tok vrućeg gasa i vulkanskog materijala.
U početku, istraživači su smatrali da su pronašli fosilizovani mozak, ali su bili zbunjeni kako je ta transformacija nastala. Istraživači su otkrili da je oblak vulkanskog pepela, koji je dostigao temperaturu od 510 stepeni Celzijusa, došao do mozga i brzo se ohladio, što je rezultiralo staklastim oblikom moždanog tkiva. Ovaj fenomen je jedinstven i jedini poznati slučaj u kojem ljudsko tkivo ili bilo koji drugi organski materijal prirodno postaje staklo.
Mozak je pripadao mladiću koji je umro dok je ležao u krevetu, a fragmenti stakla pronađeni su u lobanji varirali su u veličini, od jednog do dva centimetra do nekoliko milimetara. Tim istraživača koristio je rendgenske snimke kako bi utvrdili da je mozak morao biti zagrejan na najmanje 510 stepeni pre nego što se ohladio. Ostala meka tkiva, poput organa, uništena su zbog vrućine pre nego što su imala priliku da se ohlade dovoljno da bi se pretvorila u staklo.
Ovo istraživanje ne samo da pruža uvid u tragične sudbine ljudi koji su stradali u erupciji, već i u specifične uslove potrebne za formiranje stakla. Formiranje stakla zahteva veoma precizne temperaturne uslove i retko se javlja u prirodi, što dodatno naglašava jedinstvenost ovog fenomena.
Naučnici smatraju da je lobanja pružila određenu zaštitu mozgu, što je omogućilo ovom organskom materijalu da preživi ekstremne uslove erupcije. U ovom kontekstu, istraživači ističu značaj daljih istraživanja kako bi se bolje razumeo proces transformacije i uticaj vulkanskih erupcija na ljudsko telo.
Erupcija Vezuv ostaje jedan od najznačajnijih prirodnih katastrofa u istoriji, a svaka nova otkrića poput ovog, dodatno obogaćuje naše razumevanje prošlih događaja i ljudske sudbine. U svetlu ovih saznanja, naučnici i dalje istražuju arheološke lokacije u regionu, nadajući se da će pronaći još sličnih dokaza koji mogu osvetliti misteriozne aspekte života i smrti starih rimskih građana.
Ova otkrića takođe podstiču diskusije o uticaju prirodnih katastrofa na ljudsku kulturu i društvo, kao i o naučnim metodama koje se koriste za proučavanje ovakvih fenomena. U svetlu ovih saznanja, moguće je da će se u budućnosti otkriti još mnogo zanimljivih aspekata vezanih za erupciju Vezuva i njene posledice na ljude koji su tada živeli.
