Ivo Andrić, jedan od najvećih srpskih pisaca 20. veka, rođen je 9. oktobra 1892. godine u Bosni. Sa samo dve godine ostao je bez oca, što je uticalo na njegovo odrastanje. Studirao je filozofiju u Zagrebu, Beču i Krakovu, a tokom Prvog svetskog rata bio je uhapšen zbog anti-austrijskih tendencija. Po završetku rata, Andrić je započeo svoju književnu karijeru kao pesnik i objavio nekoliko zbirki stihova u prozi. Međutim, veći uspeh je postigao sa svojim pripovetkama, koje su ga proslavile širom Balkana.

Tokom Drugog svetskog rata, Andrić je napisao tri velika romana: „Na Drini ćuprija“, „Travnička hronika“ i „Gospođica“, čime je osvojio svetsku književnu scenu. 1961. godine dobio je Nobelovu nagradu za književnost, postavši prvi književnik koji ju je dobio za delo napisano na srpskohrvatskom jeziku. Nakon toga, Andrićevo delo postalo je poznato širom sveta, sa prevodom na preko trideset jezika.

Nakon Drugog svetskog rata, Andrić se oženio Milicom Babić, dugogodišnjom ljubavlju. Međutim, njihova sreća nije dugo trajala, jer je Milica preminula od srčanog udara 1968. godine. Andrić je patio zbog gubitka Milice, ali je nastavio da se posvećuje svom književnom radu. Preminuo je 13. marta 1975. godine u Beogradu.

Njegova književna ostavština je sačuvana u okviru Zadužbine Ive Andrića, koja je osnovana 1976. godine u skladu sa njegovom testamentarnom voljom. Zadužbina ima za cilj da neguje srpsku književnost i kulturu kroz organizaciju naučnih skupova, stipendiranje mladih talenata i dodeljivanje Andrićeve nagrade. Takođe, deo ove zadužbine je i Spomen-muzej Ive Andrića, koji se nalazi u Beogradu i predstavlja autentičnu postavku njegovog stana, sa originalnim rukopisima, knjigama i fotografijama.

Ivo Andrić je bio jedan od najvećih srpskih pisaca, čija dela i danas inspirišu i diraju čitatelje širom sveta. Njegove misli o životu, ljubavi i umetnosti i dalje su citirane i proučavane, a njegovo nasleđe živi kroz Zadužbinu i Spomen-muzej koji čuvaju sećanje na ovog velikog književnika.